| سرمقاله | اقتباس از نشریه رنجبر شماره ۱۸۱ |
صف بندی طبقاتی در ایران
۱- عمومی
مساحت ۱۶۴۸۰۰۰ کیلومتر مربعی ایران مساویست با ۱۶۴۸۰۰۰۰۰ هکتار. از کل این مساحت ۱۳۱۷۱۰۵۴۶ هکتار را جنگل‌ها، مراتع و پدیده‌های بیابانی پوشانده است. لذا ۳۳۰۸۹۵۴۵ هکتار. یعنی حدود یک سوم مساحت ایران قابل کشاورزی است. بدین جهت در شرایط وجود یک نظام مردمی، امکانات طبیعی جهت رشد کشاورزی مدرن، گله‌داری مدرن، جنگلداری مدرن و صنایع مدرن وجود دارد و به علت تنوع آب و هوائی مردم میتوانند در هر روزی از سال محصولات چهار فصل سال را در اختیار داشته باشند. در عین حال معادن ایران سرچشمه ثروت بی نهایت است.
جمعیت ۸۳ میلیونی ایران به صورت ۲۶ میلیون خانواده، در ۴۲۹ شهرستان، ۱۰۵۸ بخش، ۱۲۸۷ شهر و ۲۵۸۹ دهستان سکنی گزیده‌اند. از این جمعیت حدود ۶۲ میلیون نفر در شهرها و ۲۱ میلیون نفر در روستاها زندگی میکنند.
به بیان دیگر حدود ۸۰ درصد از جمعیت ایران در شهرها و ۲۰ درصد در روستاها ساکن‌اند. این یکی از مهمترین علائم صنعتی و لاجرم سرمایه‌داری بودن ایران است.
۲- ایران یک کشورسرمایه‌داری ست:
پروسه تاریخی:
از اواسط سلطنت ناصرالدین شاه سعی گردید که از تهاجم اجناس خارجی به ویژه انگلیسی و روسی جلوگیری شود. در سال‌های ۸۰ قرن نوزدهم تعدادی از تجار ایران در ۳۴ زمینه سرمایه‌گذاری کردند:
این تجار که با این سرمایه‌گذاری‌ها در صنایع، به سرمایه‌دار - تاجر تبدیل شده بودند از همان ابتدای کار مجبور گردیدند که ماشین‌ها و دستگاه‌های ضروری برای تولید را از کارخانجاتی که در کشورهای سرمایه‌داری برپا بودند، تهیه نمایند. لذا سرمایه‌داران ایران از همان ابتدای کار وابسته بودند و استقلال عمل کامل نداشتند. مؤسسات تولیدی فوق در رقابت و توطئه انگلیس و روس ورشکست شدند و از بین رفتند. طبقه کارگر صنعتی ایران که از این تاریخ نطفه بندی میشد با وجود کسب دانش از متخصصین خارجی در امر پیش برد پروسه تولید، پراکنده شد. تا آخرین سال قرن نوزدهم کارگران صنعتی ایران محدود به کارگران چاپخانه‌ها، کارگران ماشین دودی شاه عبدالعظیم، کارگاه‌های کوچک قند سازی و غیره میشدند. بعد از قرار داد دارسی و شروع حفاری‌های نفتی توسط این شرکت انگلیسی تعدادی کارگر ایران و خارجی در این شرکت به کار پرداختند که با گسترش روز افزون این تأسیسات و کشفیات جدید چاه‌های نفت تعداد کارگران ایرانی نیز در این پروسه افزوده می‌گردید. در زمان رضا شاه با شروع راه اندازی راه آهن ایران هزاران نفر بر جمعیت کارگران صنعتی افزوده شد و طبقه کارگر مدرن و سرمایه‌داران مدرن ایران پا به عرصه وجود گذاشتند. با قبضه شدن قدرت سیاسی ایران توسط انگلیس در جنگ جهانی دوم و رفتن مهندسین آلمانی، انگلیسی، بلژیکی، آمریکائی، اسکاتلندی و اسکاندیناوی از ایران، متخصصین ایرانی‌یی که این تکنولوژی را از این مهندسین آموخته بودند تعمیر لکومتیوها و اداره راه آهن را به عهده گرفتند. راه اندازی راه آهن بدون ورود و آموزش تکنولوژی لازم به کارگران و مهندسین ایران اساساً غیر ممکن بود.
بعد از راه آهن، کارخانجات نساجی مازندران در ۱۹۳۰ میلادی با سرمایه دولت، تأسیس شد که صدها کارگر در آن کار میکردند.. دستگاه‌های این کارخانجات از آلمان وارد شده بود و متخصصین ایرانی آن را می‌چرخاندند. کارخانه مونتاژ هواپیما، ساختن فرودگاه، گسترش مخابرات کشور، کارخانجات برق، آبجو سازی و ده‌ها کارخانه کوچک و بزرگ در زمان رضا شاه تأسیس گردید که بعضی از آنها کارخانجات مونتاژ بودند. در پروسه احداث و تولید در کارخانه، شعور و آگاهی کارکنان از نوع کاری که میکردند، جامعه خود و جامعه بین‌المللی بالا می‌رفت. به ویژه کارگران و تکنیسین‌های ایران با تکنولوژی مدرن آن زمان در همان زمینه از کار آشنا میشدند.
اصولا صدور سرمایه بدون صدور تکنونوژی امکان فعالیت ندارد. اگر ما این امر را در حافظه خود نگهداریم آنوقت علت بالا رفتن سطح آگاهی علمی و فنی کل جوامع بشری را درک خواهیم کرد. کاملا روشن است که صدور تکنولوژی با صدور سرمایه رابطه مستقیم دارد. بدین معنی که سطح صدور سرمایه، سطح صدور تکنولوژی را معین میکند. اگر صدور سرمایه برای درست کردن جعبه‌های بسته بندی است، با برپائی ماشین‌های ساده کاتن سازی، چگونگی کار با آنها را هم به تکنیسین‌ها میآموزند ولی اگر صدور سرمایه برای تولید ماشین‌های سواری است آنوقت با برپائی کارخانه، چگونگی کار با روبوترهای ماشین ساز پیشرفته را باید آموزش دهند.
پروسه سرمایه‌داری شدن ایران در ابتدا، از خلال این دو روند گذشته است: صدور سرمایه و صدور تکنولوژی در امتزاج با سرمایه داخلی. بعد از رضا شاه سرمایه امپریالیستی چون سیل به ایران سرازیر شد و با درآمیختن با سرمایه داخلی کشور، کارخانجات مونتاژ بزرگی برپا گردید که ده‌ها هزار کارگر را در خود متشکل کرده بود. بسط مؤسسات صنعتی و در نتیجه بسط بورژوازی داخلی و خارجی در ایران باعث رفرم‌های ارضی شاه شد که در جریان آن نظام اقتصادی - سیاسی ایران به سرمایه‌داری متحول گردید. در دوره حاکمیت رژیم جمهوری اسلام با پس زدن گام به گام سرمایه‌داران داخلی و تضعیف کارخانجات داخلی، سرمایه‌های عظیم بین‌المللی جذب بازار ایران شد. دولت ایران شرایط بسیار مساعدی برای این سرمایه‌ها به وجود می‌آورد. برای روشن شدن این مدعا بخشی از این شرایط را درج می‌کنم:
"سرمایه گذاران خارجی مي‌توانند بخشی از سرمایه خود را از منابع داخلی و خارجی بصورت وام تهيه نمایند.بدیهی است تضمين تعهدات بازپرداخت وام اخذ شده برعهده وام گيرنده است.
سرمایه خارجی ميتواند به شکل ارز نقدی، ماشين آلات و تجهيزات، مواد اوليه، دانش فنی و سایر اشکال حقوق مالکيت معنوی به کشور وارد و تحت پوشش قانون تشویق و حمایت قرار گيرد. نحوه ورود و ثبت آورده سرمایه گذار خارجی در نمودار شماره (2) مشخص شده است.
هشتاد درصد درآمد واحدهای توليدی و معدنی مستقر در مناطق توسعه یافته به مدت 4 سال از ماليات معاف می‌باشد.
100 درصد درآمد واحدهای توليدی و معدنی مستقر در مناطق کمتر توسعه یافته به مدت 10 سال مشمول ماليات نخواهد بود.
